Samenwerken, dat doe ik toch al?

Dat is zo ongeveer het meeste wat ik om mij heen hoor als ik over samenwerking begin. En dat klopt ook. In de 1^e lijn heb je een netwerk van andere zorgverleners met wie je samenwerkt of naar wie je doorverwijst. Samenwerkingspartners zijn bijvoorbeeld de huisarts en POH-somatiek, maar ook steeds meer de POH-GGZ, de psycholoog, collega’s uit het ziekenhuis, de medisch specialisten en de fysio.

Klaar, zou je denken, maar het is toch een beetje anders. Want je kunt samenwerken in het klein, maar we moeten gaan samenwerken in het groot. De laatste weken is het Integraal Zorgakkoord (IZA) vaak in het nieuws. Dit akkoord omschrijft de plannen waar het met de zorg naar toe moet de komende 4 jaar. Eén ding is zeker, de manier waarop we nu werken gaat veranderen. Dit is nodig om de zorg betaalbaar en toegankelijk te houden. En samenwerken is een hoofdthema. Niet alleen monodisciplinair, maar ook multidisciplinair.

Het afgelopen jaar is al stevig geïnvesteerd in regionale samenwerking onder leiding van de ROS’sen en in opdracht van de projectgroep Organisatiegraad. En dat was niet voor niets. Het IZA bouwt hierop voort. De bedoeling is dat in de regio een regiotafel komt waarin partijen gaan bedenken wat de zorgvraag de komende jaren gaat zijn. Dit noemen we het regiobeeld. Dit moet af zijn in Q2 2023. Daarna moet er met die partijen een plan geschreven worden om die zorg in te gaan vullen. Dat moet af zijn in Q4 2024.

Wil je meedoen met de invulling hiervan, dan moet je zichtbaar zijn, visie hebben en aan de juiste tafel zitten. De visie hebben we, zowel in een uitgebreid document als in een samenvatting. Die kan gedeeld worden met partijen waarmee we moeten gaan samenwerken. De zichtbaarheid is nog niet optimaal. Niet overal zijn monodisciplinaire netwerken. En daar waar wel netwerken zijn, zijn niet alle praktijken aangesloten. Terwijl we met elkaar invulling moeten gaan geven aan de zorgvraag die er op ons af komt. 

En daar hoort dan ook meteen een bekostigingsplaatje bij. Dat gaat door deze netwerken lopen. We roepen vaak dat we met te weinig uren in de basisverzekering zitten. Door mee te praten over de zorg in je regio, komen er zorgpaden met eigen bekostiging. Hierin kan de diëtetiek zich profileren en voor meer dan 3 uur gefinancierd worden. Maar dan moet je wel aan tafel zitten en zichtbaar zijn. Degene die niet in een samenwerkingsverband zitten, hebben pech. Zij worden niet meegenomen in deze structuren. Het is dus van groot belang dat je je aansluit bij het netwerk in je regio.

Ik heb geen praktijk meer, maar ik vind deze ontwikkeling zo belangrijk dat ik vicevoorzitter ben geworden van het multidisciplinaire netwerk in mijn regio. Gewoon. Omdat de diëtetiek belangrijk is en niet overgeslagen kan worden. Want voeding is leven, de basis. Het multidisciplinaire platform is ook de basis. De basis van waaruit de zorg geleverd gaat worden in de toekomst. Zorg dat je erbij bent!