Nutritional assessment bij buikchirurgie patiënten
De studies laten zien dat er sprake was van ondervoeding bij 6% van de totale poliklinische preoperatieve patiëntenpopulatie en bij 25% van patiënten die grote abdominale chirurgie moesten ondergaan. Ondervoeding kwam vaker voor bij patiënten die alleen wonen, geen beroep kunnen doen op mantelzorg en/of in een instelling wonen.
Zelfrapportage over gewicht en lengte bleek een valide screening methode te zijn om het risico op ondervoeding bij preoperatieve patiënten vast te stellen. Deze eenvoudige methode had een betere diagnostische accuratesse dan de veel gebruikte, maar niet poliklinisch valide, screening instrumenten Short Nutritional Assessment Questionnaire (SNAQ), Malnutrition Universal Screening Tool (MUST) en Mini Nutritional Assessment (MNA).
Een éénmalige meting van handknijpkracht met een dynamometer daarentegen bleek bij preoperatieve patiënten geen sensitieve methode om het risico op ondervoeding in te schatten.
Het meten van de lichaamssamenstelling met behulp van bio-elektrische impedantie lijkt een technische en wetenschappelijke vooruitgang om veranderingen in de lichaamssamenstelling te evalueren. Een systematische review liet zien dat de validiteit van bio-elektrische impedantie apparaten bij oncologische en chirurgische patiënten vooralsnog beperkt is. Een cohort onderzoek bij oncologische, preoperatieve patiënten maakte duidelijk dat het gekozen BIA apparaat van invloed is op de classificatie van de lichaamssamenstelling hetgeen klinische beslissingen kan beïnvloeden.
Het onderzoek naar aan voeding gerelateerde klachten na een slokdarmresectie met buismaag-reconstructie maakte duidelijk dat de ernst en duur van de klachten worden onderschat door zorgverleners. Tevens werd duidelijk dat de klachten langdurig zijn en dat onvoldoende aandacht voor de voedselinname na een dergelijke operatie een risicofactor is voor ondervoeding.