Laat de paramedische zorg niet ontsporen

Het schuurt op het spoor van de paramedische zorgsector. Last van oplopende inflatie, maar ook van versneld voldoen aan hogere kwaliteitseisen, ombouw naar eHealth en administratieve lasten. Dat alles vraagt om veel tijdsinvestering en het zorgt ook voor hogere kosten. Tegelijkertijd groeien de vergoedingen niet overal. Het gevolg is onrust.

Deze sector, aan de slag in elke wijk van Nederland en steunpilaar van de zorg, bestaat uit duizenden, vooral (midden)kleine gedreven zorgondernemers. Dat is een direct gevolg van eerdere systeemkeuzes waarin ondernemerschap in de eerste lijn juist werd gestimuleerd. Werd, want iedere paramedicus een eigen praktijk, met eigen ICT systeem, een werkplek en organisatie is steeds duurder geworden in vergelijking met een grotere organisatie waar tijd en middelen verspreid en verdeeld kunnen worden. Onder druk van oplopende zorgkosten komt dat onder een vergrootglas te liggen.

De afgelopen jaren is dus fors ingezet op samenwerking in de paramedische sector vanuit de beroepsgroepen zelf, de zorgverzekeraars en overheid. Een groot programma ‘ Organisatiegraad Paramedische sector’ is opgezet. Er zijn goede analyses gemaakt, dialoog is georganiseerd en de eerste resultaten worden zichtbaar. Kortom, de trein is onderweg. Zorgverzekeraars vergroten de urgentie voor samenwerking en zorginnovatie door de tarieven laag te houden om zo een extra impuls te geven aan de zorgondernemer om op een andere manier te ondernemen. Maar dat geeft, middenin het proces, juist vooral stress. Want je moet tijd vrijmaken om je bedrijf om te bouwen. Tijd die je dan niet kunt besteden aan declarabele zorg verlenen waar je een vergoeding voor krijgt.

Ondernemerschap draait ook om motivatie en werkplezier. Het vraagt wat van een ondernemer om een nieuwe samenwerkingsvorm aan te gaan met andere ondernemers die nu nog je concurrent zijn of waar nieuwe regiobestuurders over jou kunnen gaan beslissen. Dat vergt aanpassingsvermogen en tijd. Voor sommige paramedische zorg zzp-ers was trouwens het kunnen voeren van een solopraktijk en eigen baas zijn een reden om in de zorg aan de slag te gaan. Hoe past dat in nieuwe constructies?

De onrust in de sector komt dus niet alleen door het uurtarief. Het gaat om de hoeveelheid aan veranderingen die paramedische praktijken moeten doormaken in een korte tijd. Aan een Intercity kun je niet vragen om op TGV snelheid het andere station te bereiken. Dan kan er iets stuk gaan. We moeten veilig en met genoeg mensen aan boord aankomen op bestemming. Want zonder de paramedische steunpilaar, zoals de diëtisten, kunnen we landelijke zorgplannen niet uitvoeren. Die dienstregeling moeten we samen vaststellen.