Met een randje graag

Ik had een goed gevoel over mijn interview voor een van de vorige nummers. Filosoof Bert Keijzer, wat een héérlijk originele denker! Aanvankelijk was ik een beetje bang dat het artikel niet goed zou vallen. Hij deed immers nogal wat uitspraken. Maar wat is ‘goed’? Met alleen maar algemeen geaccepteerde uitspraken wordt het allemaal behoorlijk saai. Bovendien zet dat niet aan tot nadenken.

Toch streven we er doorgaans naar om alles zo goed mogelijk te doen: Richtlijnen goede voeding, Goed Gevoed Ouder Worden, Goede voorbeelden… En zo hoort het natuurlijk ook. Maar eigenlijk heb ik een lichte voorkeur voor een beetje ‘fout’. Niet heel erg, maar met een lekker rafelig randje. Mensen die nét even afwijkend zijn bijvoorbeeld, in hun uiterlijk of mening. En ik vind die enorme barst in mijn iPhone ook wel oké.

Ooit hoorde ik van een interessant experiment. De aanname was dat we in alles wat we doen gedreven worden door de behoefte om prikkels te bevredigen. Als dat zo is, zou een prikkelloos bestaan dus ‘het hoogst haalbare’ zijn. Dat werd getest. Mensen verbleven enige tijd in een prikkelloze omgeving. En wat bleek? Ze werden knettergek!

Het is dus helemaal niet zo ‘ideaal’ als alles goed is en al je prikkels bevredigd zijn. De ultieme status is blijkbaar om dingen nét niet helemaal op orde te hebben. Dan valt er namelijk nog wat te wensen of na te streven. Dáár worden we blij van!

Daar zitten we dan met ons goede gedrag. Mijn advies is daarom: laten we al die rafelige randjes lekker vieren! Laat iedereen een beetje gek of afwijkend zijn. En laten we dat vooral ook waarderen.

Dan zullen we dus misschien ook een enkel keertje tevreden moeten zijn als iemand voldoet aan de Richtlijnen bijna goede voeding. Dat geeft mensen de ruimte. En vooral het fijne gevoel dat het bij hen past, met dat unieke randje. Héérlijk origineel allemaal, net als Bert!

Zal ík dan ook nog even afsluiten met een mooie filosofische uitspraak? Nou, néuh! Het is goed zo.