Miniland Gluck is gezond Walhalla

Hoe vaak voer ik niet een gesprek met een cliënt die ik hoor verzuchten: “Je moet in de supermarkt ook op zoveel dingen letten. En kies je dan gezond, is het ook nog eens duurder!” Er volgt een diepe zucht. Kan het gewoon niet simpeler en betaalbaar?

Dan vertel ik mijn ervaringen als verlicht despoot, regerend over de inwoners van het miniland Gluck. Met wetgeving en slimme belastingen maak ik van Gluck een gezond Walhalla. Iedere inwoner van Gluck heeft een basisinkomen. Supermarkten bieden daar op begane grond enkel gezonde, onbewerkte producten aan van lokale producenten. Je houdt je mobiel bij het schap en krijgt in je ‘oortjes’ liefdevol gesproken aanwijzingen voor een aanbevolen portie door iemand met een zachte ‘g’. Of allerlei ideeën wat je met seizoensgroente kan doen. Toets een heerlijk recept aan en een van de aanwezige koks maakt ter plekke je favoriete salade klaar die je in je zelf meegenomen bewaardoos meekrijgt. Wil je een calorierijke lekkernij? Ga op de hometrainer die tevens een lift is en fiets jezelf naar het schap op de 4e verdieping. Pas op: hoe groter de portie of verpakking, hoe zwaarder en langer je moet fietsen. Voor sigaretten moet je via gladde gangen naar de automaat die in een donkere en vochtige kelder met onheilspellende geluiden staat. Wil je persé een pakje sigaretten in een zwart doosje kopen? Lik dan eerst de asbak leeg, pas dan gaat het luikje open. Alcohol? Bij alle alcoholhoudende dranken gaat vanaf je tweede glas alles smaken en ruiken naar doorgekookte spruitjes. Je boodschappen neem je mee op de fiets of met de ‘benenwagen’. Parkeerplekken voor auto’s zijn er niet. Ben je fysiek beperkt? Dan verplaats je je elektrisch in de supermarkt en bezorgt je vriendelijke buur je boodschappen bij je thuis. Iedereen woont in het groen, jong en oud naast elkaar. Elke avond kun je dansen op het centrale plein met de ‘stille’ disco op je eigen favoriete muziek. Beeldschermen en straatverlichting gaan automatisch uit na 23:00 uur, nachtdiensten zijn voor werkgevers onbetaalbaar gemaakt, behalve natuurlijk voor de cruciale beroepen. Ondertussen zie ik mijn cliënt op zijn horloge kijken. “Valt dit onder de verzekerde tijd?”